De regering stelt jaarlijks de liberalisatiegrens vast die bepaalt tot welke hoogte huurprijzen nog gereguleerd worden. Boven die grens is het vrij spel voor de markt. Dit jaar is deze grens gesteld op € 737,14, een stijging van nog geen 4% ten opzichte van 2015. Hoewel de liberalisatiegrens zo goed als stil heeft gestaan, zijn de huizenprijzen in de afgelopen vijf jaar wel met 45% gestegen.
De waarde van een woning speelt een grote rol speelt bij het bepalen van de maximale huurprijs. Doordat de liberalisatiegrens de stijgende huizenprijzen niet volgt, valt er jaarlijks een steeds groter deel van de huurwoningen buiten de huurprijsbescherming. Dus niet alleen stijgen de huurprijzen jaarlijks, een steeds groter deel van de huurwoningen komt in de geliberaliseerde markt te liggen en stijgt daardoor zonder limiet.
Samenvattend zien we dat het vermogen van mensen met een eigen huis toeneemt, terwijl diegenen die niet profiteren van groeiend vermogen, worden geconfronteerd met hogere huren en minder huurprijsbescherming. In plaats van dat mensen naar elkaar toegroeien worden de verschillen tussen deze groepen steeds groter.
In Nederland is er wet- en regelgeving om zo goed mogelijk te waarborgen dat iedereen in de samenleving zich een betaalbare plek om te wonen zou moeten kunnen veroorloven. Deze wetgeving voorkomt dat marktwerking zorgt dat mensen aan de onderkant buiten de boot vallen en niet meer in hun basisbehoefte van wonen kunnen voorzien. Huurprijsbescherming zorgt dat de huurprijzen voor degenen zonder toenemend vermogen niet volledig meestijgen met huizenmarkt. Het is hard nodig deze bescherming te versterken, door de rol van de huizenprijzen te maximeren bij het bepalen van de maximale huurprijs. De Minister werkt hier al enige tijd aan en het is wachten op de definitieve implementatie.
Juist gezien de divergerende ontwikkelingen is het belangrijk de bestaande regels en wetgeving om huurprijzen te beschermen te respecteren, in stand te houden en te versterken. Verdere erosie van het huurrecht, zij het door afbreuk van de politiek, door winstbejag van verhuurders of door onverschilligheid van huurders zelf, draagt bij aan het vergroten van de ongelijkheid in de samenleving.